ژباړه: حسن بصري رحمه الله فرمايلي دي: څوک چې د دنيا سره محبت ولري او دنيا ورته خوند ورکوي الله تعالی به يې د آخرت وېره له زړه څخه وباسي او څوک چې علم يې ډېر شي بيا يې پر دنيا حرص هم ډېر شي نو دی به د الله تعالی څخه ډېر لري شي او الله تعالی به ورته ډېر په قهر شي.
دا د دنيا سره د محبت تاوان دی چې په سبب يې د آخرت وېره د انسان له زړه څخه وځي او د علم ډېروالی د انسان لپاره کمال دی خو چې کله بيا د علم د ډېروالي سره د دنيا حرص هم وي بيا نو د انسان لپاره لوی تاوان دی ځکه چې انسان د الله تعالی د رحمت څخه لري کيږي او الله تعالی ورته په قهر کيږي او دا په دې خاطر دی چې د علم د ډېروالي سره بايد په انسان کې تقوی او پرهيزګاري پيدا شي نه د دنيا سره مينه او محبت نو د چا چې د علم د ډېروالي وروسته د تقوی او پرهيزګارۍ پر ځای د دنيا سره محبت پيدا شي په سبب به يې د الله تعالی څخه لري کيږي او الله تعالی به ورته په قهر کيږي.
همداسي مالک بن دينار رحمه الله فرمايي: بدن چې کله ناروغ شي نو خواړه، څښاک، خوب او راحت هيڅ شی ګټه نه ورته کوي همداسي زړه چې د دنيا په محبت پوري وتړل شي نو وعظ او تبليغ ګټه نه ورته کوي. .[الزهد الکبير للبيهقي 261]
د ځان لپاره د حلال مال ډېرول هيڅ پروا نه لري خو زړه بايد د دنيا په محبت پوري و نه تړو کنه نو بيا به مو هيڅ ښه خبره زړه ته داخله نه شي.
قال الحسن من أحب الدنيا وسرته ذهب خوف الآخرة من قلبه ومن ازداد علما ثم ازداد على الدنيا حرصا لم يزدد من الله إلا بعدا ولم يزدد من الله إلا بغضا.[روضة القلاء 27]
مولوي نورالحق مظهري
زموږ.تلګرام
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر