وايي: يوه ورځ امير بشير الشهابي خپل خادم ته وويل: بانجڼ ته مې اشتهاء سوېده.
خادم ورته وويل: الله دي بانجڼ ستا لپاره مبارک کړي زما مشره! بانجڼ خو د ټولو خوړو سردار دی، بې وازګو غوښه ده او بې اغزيو کب دی، بانجڼ هم پوخ خوړل کيږي او هم کباب.
امير ورته وويل: ما څو ورځي مخکي وخوړی زما معده يې په درد کړه.
خادم ورته وويل: د الله لعنت دي وي پر بانجڼ؛ ډېر دروند، سخت او بادک خواړه دي.
امير ورته وويل: په غم سې! ته څنګه په يو وخت کې د يوه شي هم ستاينه کوې هم غندنه؟
خادم ورته وويل: زه د امير خادم يم د بانحڼ خادم نه يم؛ چې کله امير ما ته ووايي: ښه. زه هم وايم: ښه. او چې کله امير ما ته ووايي: يا. زه هم وايم: يا.[جریدة الدستور]
عبرت: هيڅوخت د مشرانو سره د بانجڼ پر کلتور او پالېسۍ مه ځئ او د دوی سره پر هري خبري سر مه ښوروئ بلکې نېکه مشوره ورکړئ او ښه کارونو ته يې پام ور واړوئ؛ ځکه نيک مشاور هغه دی چې د خپل مشر نيمګړتياوې ورته په ګوته کړي او په ښه کارونو کې ورته نېکه مشوره ورکړي.
مولوي نورالحق مظهري
