کله چي عبدالله بن مبارک وفات کېدی نو خپل مريي نصر ته يې وويل: زما سر پر خاورو کښېږده؛ نصر په ژړا سو، عبدالله ورته وويل: پر څشي ژاړې؟ نصر ورته وويل: زما هغه ستا نعمتونه په ياد سوه چي ته پکښې وې خو اوس فقير او غريب مړ کېږې؛ عبدالله ورته وويل: چوپ سه! ما الله تعالی ته سوال کړی دی چي کله ما ته ژوند راکوي نو ژوند د اغنياو راکړي او چي کله ما مړ کوي نو مرګ د فقيرانو راکړي. بيا يې ورته وويل: ما ته د کلمې تلقين راکړه خو بيا ځلي يې په ما مه وايه مګر دا چي زه دويمه خبره وکړم.
لَمَّا حَضَرَتِ ابْنَ الْمُبَارَكِ الْوَفَاةُ قَالَ لِنَصْرٍ مَوْلَاهُ: اجْعَلْ رَأْسِي عَلَى التُّرَابِ. قَالَ: فَبَكَى نَصْرٌ، فَقَالَ لَهُ: مَا يُبْكِيكَ؟ قَالَ: أَذْكُرُ مَا كُنْتَ فِيهِ مِنَ النَّعِيمِ، وَأَنْتَ هُوَ ذَا تَمُوتُ فَقِيرًا غَرِيبًا. فَقَالَ لَهُ: اسْكُتْ؛ فَإِنِّي سَأَلْتُ اللهَ عَزَّ وَجَلَّ أَنْ يُحْيِيَنِي حَيَاةَ الْأَغْنِيَاءِ، وَأَنْ يُمِيتَنِي مِيتَةَ الْفُقَرَاءِ. ثُمَّ قَالَ لَهُ: لَقِّنِّي وَلَا تُعِدْ عَلَيَّ، إِلَّا أَنْ أَتَكَلَّمَ بِكَلَامٍ ثَانٍ.[المجالسة وجواهرالعلم387]
مولوي نورالحق مظهري
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر