۱۴۰۱/۰۹/۰۶

د مسلمانانو په مينځ کي د فتنو ډولونه:

۱ – منفي او د درواغو تبليغات؛ ددې لپاره چي پر مسلمانانو حقائق ګډوډ سي، په درواغو پسې ولاړ سي او د ژوند په ټولو چارو کي د ستونزو سره مخامخ سي ځيني فتنه ګر خلګ په مسلمانانو کي درواغ او باطل نشروي لکه د مدينې منورې منافقينو او يهودو چي همداسي کول.
۲ – د مسلمانانو په مينځ اختلافاتو ته لمن وهل؛ کله چي په مسلمانانو کي د قوت آثار وليدل سي او مسلمانان پر يو اسلامي نظام باندي سره راټول سي پدې وخت کي نو ځيني فتنه ګر انسانان کوښښ کوي چي په ګڼو لارو د مسلمانانو تر مينځ اختلافات پيدا کړي او مسلمانان پر مختلفو قومونو، ډلو ټپلو، حزبونو، ځايونو، ژبو او رنګونو باندي وويشي او يا په مسلمانانو کي پر يو بل د بې ځايه تهمت ويلو کړنه رواج کړي لکه په مدينه منوره کي چي يهودو د اسلامي دولت د جوړېدلو د څرک ليدلو وروسته همداسي کول او يا لکه د اسلامي خلافتونو په وخت کي چي کفارو او خوارجو د اسلامي خلافت د نړولو لپاره د همدې تاکتيک څخه کار اخيستی.
۳ – په مسلمانانو کي د فحشاء خپرول؛ ددې لپاره چي د مسلمانانو څخه معنوي او روحي قوت ولاړ سي ځيني فتنه ګر انسانان کوښښ کوي په مسلمانانو کي د ګڼو لارو څخه فحشاء او بې حيايي خپره کړي چي پدې کار کي ددوی ډېر تمرکز پر ځوانانو او ښځو باندي وي.
البته د مسلمانانو په مينځ کي د کفارو او فتنه ګرو انسانانو لخوا د فحشاء خپرولو ډېري لويي بېلګي په تاريخونو کي ثبت سويدي چي تر ټولو نژدې يې زموږ په هيواد افغانستان کي د شل کلن اشغال په دوره کي د اشغالګرو او ددوی د مزدورانو لخوا د فحشاء لپاره په پيراخه کچه کار کول دي.
۴ – په دين کي شبهات پيدا کول؛ ددې لپاره چي خلګ ددين څخه ليري سي او يا مسلمانانو ته په دين کي شک پيدا سي کفار او فتنه ګر خلګ تل په مسلمانانو کي ددين په اړه شبهات پيدا کوي او يو ډول مسلمانان د الله ددين پر لاره د روانېدلو څخه راګرځوي.
۵ – د نظام پر مشرانو او پر ديني عالمانو بې باوري؛ ددې لپاره چي مسلمانان په ديني او سياسي برخو کي بې سرپرسته او بې مشرانو پاته سي کفار او فتنه ګر انسانان ددې کوښښ کوي چي پر ديني علماو او د حاکم اسلامي نظام پر مشرانو د خلګو باور کم کړي تر څو خلګ هم په دين کي او هم په سياست کي د تزلزل سره مخامخ سي او په تنيجه کي په فکري او سياسي انحراف باندي اخته سي.
مسلمانان بايد تل هوښيار وسي او په خپل مينځ کي هيڅ ډول فتنې ته د راپورته کېدلو اجازه ورنکړي.
مولوي نورالحق مظهري

۱۴۰۱/۰۹/۰۴

د جمعې په خطبه کي باچا او امير ته دعا کول:

د احاديثو د عمومياتو او فقهي کتابونو د تحقيق څخه داسي ښکاري چي د مسلمان او عادل باچا لپاره په خطبه کي دعا کول ښه کار دی.
۱ – په الفقه علی المذاهب الاربعه کتاب کي يې د حنفي مذهب په حواله ويلي: په خطبه کي د باچا او امير لپاره د نصرت، تأييد او په کومو شيانو کي چي د رعيت مصلحت وي د توفيق دعا کول مستحب کار دی ځکه ابوموسی اشعري رضي الله عنه عمر رضي الله عنه ته په خطبه کي دعا کول او د رسول الله صلي الله عليه وسلم د اصحابو څخه هيچا بد ورباندي ندي ويلي.

۲ – په مراقي الفلاح کتاب کي يې ويلي دي: د باچا لپاره د عدل او احسان دعا کول روا دی او په داسي شيانو يې صفت کول چي په باچا کي نه وي مکروه تحريمي دی.
۳ – د حنفي فقه مشهور کتاب ردالمحتار کتاب څخه هم داسي ښکاري چي په خطبه کي د باچا لپاره دعا کول ښه کار دی.

۴ - په شرح السنة للبغوي کتاب کي يې مسلمانو باچاهانو ته دعا کول د مسلمانو امامانو لپاره نصيحت بللی کوم چي ثبوت يې په احاديثو باندي سوی دی.

۵ - په شرح السنة للبربهاري کتاب کي راغلي دي: که دي څوک وليدی چي مسلمان باچا ته يې ښيرا کول نو پوه سه چي هغه د نفسي غوښتنو خاوند دی او که دي د چا څخه واورېدل چي باچا ته يې د ښېګڼي دعا کول نو پوه سه چي هغه د سنت خاوند دی.
فضيل بن عياض رحمه الله فرمايلي دي: که زما لپاره قبلېدونکې دعا وي نو زه به هغه د باچا لپاره وکړم، چا ورته وويل: ددې خبري تشريح وکړه! هغه ورته وويل: که زه يواځي ځان ته دعا وکړم هغه تر ما نه تيريږي خو که باچا ته دعا وکړم نو دی اصلاح سي دده د اصلاح سره خلګ او ښارونه اصلاح کيږي؛ ځکه نو موږ پدې باندي امر سوي يو چي باچاهانو ته د اصلاح او ښېګڼيي دعا وکړو او موږ دوی ته په ښيرا کولو باندي نه يو امر سوي کڅه هم دوی ظلم وکړي ځکه ددوی د ظلم تاوان يواځي دوی ته رسيږي خو د صلاح ګټه يې دوی او ټولو مسلمانانو ته رسيږي.
په ردالمحتار کتاب يې د هغو علماو قول چي باچا ته يې دعا کول مستحب ندی بللی يا يې جايز ندی بللی پر دې باندي حمل کړی چي په دعا کي بې ځايه مبالغه وسي او داسي الفاظ وکارول سي چي د هغو کارول شرعا روا نه وي او يا د باچا صفت پداسي شيانو باندي وسي چي هغه نه وي کړي.
خلاصه: د مسلمان باچا لپاره د جمعې او اخترونو په خطبو کي دعا کول هيڅ پروا نلري البته چي د مبالغې او بې ځايه الفاظ پکښې نه وي.
مولوي نورالحق مظهري

د کتابونو عبارتونه:
أما الدعاء للملك والأمير بالنصر والتأييد والتوفيق لما فيه مصلحة رعيته ونحو ذلك فإنه مندوب لأن أبا موسى الأشعري كان يدعو لعمر في خطبته ولم ينكر عليه أحد من أصحاب النبي صلى الله عليه و سلم.[الفقه علی المذاهب الاربعة]

وجاز الدعاء للسلطان بالعدل والإحسان وكره تحريما وصفه بما ليس فيه.[مراقی الفلاح علی نورالایضاح]

الْقُهُسْتَانِيُّ إلَخْ ) عِبَارَتُهُ ثُمَّ يَدْعُو لِسُلْطَانِ الزَّمَانِ بِالْعَدْلِ وَالْإِحْسَانِ مُتَجَنِّبًا فِي مَدْحِهِ عَمَّا قَالُوا إنَّهُ كُفْرٌ وَخُسْرَانٌ كَمَا فِي التَّرْغِيبِ وَغَيْرِهِ ا هـ وَأَشَارَ الشَّارِحُ بِقَوْلِهِ وَجَوَّزَ إلَى حَمْلِ قَوْلِهِ ثُمَّ يَدْعُو إلَخْ عَلَى الْجَوَازِ لَا النَّدْبِ لِأَنَّهُ حُكْمٌ شَرْعِيٌّ لَا بُدَّ لَهُ مِنْ دَلِيلٍ .
وَقَدْ قَالَ فِي الْبَحْرِ : إنَّهُ لَا يُسْتَحَبُّ لِمَا رُوِيَ عَنْ عَطَاءٍ حِينَ سُئِلَ عَنْ ذَلِكَ فَقَالَ : إنَّهُ مُحْدَثٌ وَإِنَّمَا كَانَتْ الْخُطْبَةُ تَذْكِيرًا.اهـ .
وَلَا يُنَافِي ذَلِكَ مَا قَدَّمَهُ الشَّارِحُ فِي بَابِ الْإِمَامَةِ مِنْ وُجُوبِ الدُّعَاءِ لَهُ بِالصَّلَاحِ لِأَنَّ الْكَلَامَ فِي نَفْيِ اسْتِحْبَابِهِ فِي خُصُوصِ الْخُطْبَةِ بَلْ لَا مَانِعَ مِنْ اسْتِحْبَابِهِ فِيهَا كَمَا يَدْعُو لِعُمُومِ الْمُسْلِمِينَ فَإِنَّ فِي صَلَاحِهِ صَلَاحَ الْعَالَمِ .
وَمَا فِي الْبَحْرِ مِنْ أَنَّهُ مُحْدَثٌ لَا يُنَافِيهِ فَإِنَّ سُلْطَانَ هَذَا الزَّمَانِ أَحْوَجُ إلَى الدُّعَاءِ لَهُ وَلِأُمَرَائِهِ بِالصَّلَاحِ وَالنَّصْرِ عَلَى الْأَعْدَاءِ .
وَقَدْ تَكُونُ الْبِدْعَةُ وَاجِبَةً أَوْ مَنْدُوبَةً عَلَى أَنَّهُ ثَبَتَ أَنَّ أَبَا مُوسَى الْأَشْعَرِيَّ وَهُوَ أَمِيرُ الْكُوفَةِ كَانَ يَدْعُو لِعُمَرَ قَبْلَ الصِّدِّيقِ فَأُنْكِرَ عَلَيْهِ تَقْدِيمُ عُمَرَ فَشَكَا إلَيْهِ فَاسْتَحْضَرَ الْمُنْكِرَ فَقَالَ إنَّمَا أَنْكَرْت تَقْدِيمَك عَلَى أَبِي بَكْرٍ فَبَكَى وَاسْتَغْفَرَهُ وَالصَّحَابَةُ حِينَئِذٍ مُتَوَفِّرُونَ لَا يَسْكُتُونَ عَلَى بِدْعَةٍ إلَّا إذَا شَهِدَتْ لَهَا قَوَاعِدُ الشَّرْعِ وَلَمْ يُنْكِرْ أَحَدٌ مِنْهُمْ الدُّعَاءَ بَلْ التَّقْدِيمَ فَقَطْ ، وَأَيْضًا فَإِنَّ الدُّعَاءَ لِلسُّلْطَانِ عَلَى الْمَنَابِرِ قَدْ صَارَ الْآنَ مِنْ شِعَارِ السَّلْطَنَةِ فَمَنْ تَرَكَهُ يُخْشَى عَلَيْهِ ؛ وَلِذَا قَالَ بَعْضُ الْعُلَمَاءِ : لَوْ قِيلَ إنَّ الدُّعَاءَ لَهُ وَاجِبٌ لِمَا فِي تَرْكِهِ مِنْ الْفِتْنَةِ غَالِبًا لَمْ يَبْعُدْ كَمَا قِيلَ بِهِ فِي قِيَامِ النَّاسِ بَعْضِهِمْ لِبَعْضٍ .
وَالظَّاهِرُ أَنَّ مَنْعَ الْمُتَقَدِّمِينَ مَبْنِيٌّ عَلَى مَا كَانَ فِي زَمَانِهِمْ مِنْ الْمُجَازَفَةِ فِي وَصْفِهِ مِثْلَ السُّلْطَانِ الْعَادِلِ الْأَكْرَمِ شَاهِنْشَاهْ الْأَعْظَمِ مَالِكِ رِقَابِ الْأُمَمِ .
فَفِي كِتَابِ الرِّدَّةِ مِنْ التَّتَارْخَانِيَّة : سَأَلَ الصَّفَّارُ : هَلْ يَجُوزُ ذَلِكَ ؟ فَقَالَ : لَا لِأَنَّ بَعْضَ أَلْفَاظِهِ كُفْرٌ ، وَبَعْضُهَا كَذِبٌ وَقَالَ أَبُو مَنْصُورٍ : مَنْ قَالَ لِلسُّلْطَانِ الَّذِي بَعْضُ أَفْعَالِهِ ظُلْمٌ عَادِلٌ فَهُوَ كَافِرٌ ، وَأَمَّا شَاهِنْشَاهْ فَهُوَ مِنْ خَصَائِصِ اللَّهِ تَعَالَى بِدُونِ وَصْفِ الْأَعْظَمِ لَا يَجُوزُ وَصْفُ الْعِبَادِ بِهِ وَأَمَّا مَالِكُ رِقَابِ الْأُمَمِ فَهُوَ كَذِبٌ.اهـ.
قَالَ فِي الْبَزَّازِيَّةُ : فَلِذَا كَانَ أَئِمَّةُ خُوَارِزْمَ يَتَبَاعَدُونَ عَنْ الْمِحْرَابِ يَوْمَ الْعِيدِ وَالْجُمُعَةِ ا هـ أَمَّا مَا اُعْتِيدَ فِي زَمَانِنَا مِنْ الدُّعَاءِ لِلسَّلَاطِينِ الْعُثْمَانِيَّةِ - أَيَّدَهُمْ اللَّهُ تَعَالَى - كَسُلْطَانِ الْبَرَّيْنِ وَالْبَحْرَيْنِ وَخَادِمِ الْحَرَمَيْنِ الشَّرِيفَيْنِ فَلَا مَانِعَ مِنْهُ ، وَاَللَّهُ تَعَالَى أَعْلَمُ (قَوْلُهُ فِي مَخْدَعِهِ) هُوَ الْخَلْوَةُ الَّتِي تَكُونُ فِي الْمَسْجِدِ قَالَ السُّيُوطِيّ فِي حَاشِيَتِهِ عَلَى سُنَنِ أَبِي دَاوُد.[ردالمحتار علی الدرالمختار]

وإذا رأيت الرجل يدعو على السلطان فاعلم أنه صاحب هوى وإذا سمعت الرجل يدعو للسلطان بالصلاح فاعلم أنه صاحب سنة إن شاء الله يقول فضيل بن عياض لو كان لي دعوة مستجابة ما جعلتها الا في السلطان قيل له يا أبا علي فسر لنا هذا قال إذا جعلتها في نفسي لم تعدني وإذا جعلتها في السلطان صلح فصلح بصلاحه العباد والبلاد فأمرنا أن ندعو لهم بالصلاح ولم نؤمر أن ندعو عليهم وإن جاروا وظلموا لأن جورهم وظلمهم على أنفسهم وصلاحهم لأنفسهم وللمسلمين.[شرح السنة للبربهاری 107]

وأما النصيحة لأئمة المسلمين ، فالأئمة هم الولاة من الخلفاء الراشدين فمن بعدهم ممن يلي أمر هذه الأمة ، ويقوم به ، فمن نصيحتهم بذل الطاعة لهم في المعروف ، والصلاة خلفهم ، وجهادُ الكفار معهم ، وأداءُ الصدقات إليهم ، وترك الخروج عليهم بالسيف إذا ظهر منهم حيفٌ ، أو سوءُ سيرةٍ ، وتنبيههم عند الغفلة ، وألا يغروا بالثناء الكاذب عليهم ، وأن يدعى بالصلاح لهم.[شرح السنة للبغوی]

۱۴۰۱/۰۹/۰۱

د يوبل کتاب او ټليفون ته بېله اجازې مه ګورئ!

ژباړه: د عبدالله بن عباس رضي الله عنه څخه روايت دی چي رسول الله صلی الله عليه وسلم وفرمايل: څوک چي د خپل ورور کتاب ته د هغه بېله اجازې ګوري نو داسي مثال لري لکه دی چي په اور کي ګوري.
محدثينو ددې حديث په تشريح کي ليکلي: ددې حديث هدف دادی چي د بل چا کتاب ته د هغه بېله اجازې په کتلو سره کتونکی داسي کار کوي چي ممکن پدې کار باندي دی اور ته ولويږي ځکه شايد هغه نفر په کتاب کي اسرار او رازونه ليکلي وي او نه غواړي بل څوک په خبر کړي نو له همدې امله د هغه بېله اجازي پر کتلو باندي يې داسي عذاب مرتب سوی دی.
که زموږ په زمانه کي ټليفون هم پر کتاب باندي قياس کړو نو داسي ويلای سو چي موږ بايد د يو بل ټليفون ته د خاوند بېله اجازې و نه ګورو چي خدای مکړه تر دغه عذاب لاندي داخل نسو ځکه ډېری خلګ چي کله خپل ټلیفون ګوري زړه یې نه غواړي بل څوک یې ورسره وګوري.
عن ابن عباس أن النبي صلى الله عليه وسلم قال:من نظر في كتاب أخيه بغير إذنه فكأنما ينظر في النار.[مسند الشهاب444]
مولوي نورالحق مظهري

۱۴۰۱/۰۸/۳۰

د اسلامي نظامونو په وړاندي ننګوني:

ليکوال: مولوي نورالحق مظهري
پدې خاطر چي اسلامي نظام د سياسي او اصيل اسلام نماينده ګي کوي او د حکومتولۍ او سياست په ډګرونو کي شرعي پاليسي او اديالوژي تمثيلوي نو هر څوک چي د اسلام دښمن وي هغه د اسلامي نظام سره دښمني کوي.
کفار او بې دينه خلګ خو د اسلامي حاکميت له ډاره نه غواړي په نړۍ کي اسلامي نظام حاکم سي ځکه نو د نړۍ په هر ځای کي د اسلامي نظام د حاکميت مخه نيسي او که په کوم ځای کي حاکم وي کوښښ کوي چي له مينځه يې يوسي، ددې لپاره په تاريخ کي لويي بېلګي سته؛ د رسول الله صلي الله عليه وسلم د زمانې څخه چي په مدينه منور کي يې اسلامي نظام جوړ کړي وو بيا تر اسلامي خلافتونو او زموږ تر زمانې پوري؛ تل کفارو چي په رأس کي يې يهود دي ددې کوښښ کړی چي د اسلامي نظام د راتګ مخه ونيسي او که کوم ځای اسلامي نظام حاکم وي هغه ونړوي.
دا يې د اسلامي نظام په وړاندي بهرنې پاليسي ده چي هم يې خپله عملي کوي او هم يې د خپلو ځينو اجيرانو په واسطه سر ته رسوي خو ځيني وختونه په اسلامي هيوادونو کي داسي شرايط رامينځ ته کوي چي په امنيتي، سياسي، اقتصادي او تعليمي ډګرونو کي په عامه توګه مسلمانان او په خاصه توګه اسلامي نظام د ننګونو او چالشونو سره مخامخ کړي او په شعوري يا غير شعوري ډول خپله مسلمانان ددوی لپاره کار وکړي.
د هر حاکم مسلمان لپاره دا لازمه ده چي تېر وختونه د ځان لپاره درس وګرځوي او د پخوانيو اسلامي خلافتونو د ارتقاء او انحطاط اسباب ځانته معلوم کړي تر څو د ساتني او پرمختګ فرصتونه ايجاد او د زوال او رکود د نيمګړتياوو څخه ځان وساتي.
دا معلومه خبره ده چي هر نظام په بهرني سياست کي تعامل او مدارات ته او په داخلي سياست کي عدالت او ښه مديريت ته اړتيا لري تر څو د ګاونډيو په شمول د نورو هيوادونو سره متقابلي محترمانه اړيکي ولري او خپل ولس د ځانه څخه خوشحال وساتي.
يادو دوو هدفونو ته رسېدل هغه وخت ممکن دي چي د شريعت په چوکاټ کي د ننه هر څه د يو جامع مکانيزم او اوږدمهالي پلان له مخي ترسره سي چي د نظام ساتني څخه وروسته سمبالښت او وده پکښې لويه موخه وي.
په دندو کي د مسئوليتونو او صلاحيتونو توازن، وظيفوي مصئونيت، کاري سابقه، مسلکيتوب، مثبتګرايي، تنبيه او تشويق، مخلصانه اطاعت، اداري قوت، د لومړيتوبونو په پام کي نيول، ټوليز شموليت، داخلي نظم او همږغي هغه نورمونه او معيارونه دي چي سلامتيا، قوت او سپېڅلتيا ته انسان رسوي( د هر ډول فساد څخه يې ساتي) بالخصوص چي کله د محور حيثيت ورکړل سي.

۱۴۰۱/۰۸/۲۹

د سياست پيژندنه:

ليکنه: مولوي نورالحق مظهري.
سياست چي په لغت کي د حکومت، حکومتولۍ او د رعيت د اصلاح په معنی سره راځي په اصطلاح کي ښې حکومتولۍ او مصلحت پيژندني ته ويل کيږي چي اوس يې ډېری خلګ د حکومتي چارو په پوهنه کي هم استعمالوي او هغه چا ته سياسي وايي چي د حکومتي چارو کارپوه وي.
خو د اصل مادې او مصداق په لحاظ سياسي هغه چا ته ويل کيږي چي په ټولنه کي مثبت مصلحتونه پيژني، سم حاکميت کولای سي او تر خپل واک لاندي رعيت په صحي توګه کنټرول کولای سي.
د سياست همدغه تعبير ته په کتو سره موږ ويلای سو چي يو علم سياست دی يو خپله سياست دی؛ علم سياست چي محتوی يې مصلحت او حاکميت پيژندنه ده ممکن د ډېرو خلګو سره وي؛ ځکه هميشه په نړۍ کي داسي کسان سته چي د خپلي ټولني په مصلحت او حاکميت باندي علم لري او هغه شيان پيژني چي په مټ يې په خلګو کي اصلاح او سمون راتلای سي. خو خپله سياست بيا يواځي د هغه چا لپاره ثابتېدلای سي چي حاکميت او واک ولري لکه أبي الوفاء بن عقيل الحنبلي چي ويلي دي: سياست هغه دی چي په کارونو کي راځي، خلګ اصلاح ته نژدې کوي او د فساد څخه يې ليري کوي خو پدې شرط چي د شرعي حکم سره به يې صراحتا ټکر نه وي. همدا راز ابن نجيم حنفي رحمه الله فرمايي: سياست د حاکم لخوا د هغه کارونو کول دي چي د خلګو لپاره مصلحت پکښې وي.
خو کله چي د سياست د توري څخه کفارو او منحرفو انسانانو هم کار واخيست؛ خپلو ډېرو غلطو کارونو ته يې سياست وويل او خپل ډېر منحرف انسانان يې په سياسيونو باندي ونومول نو د مسلمانانو لخوا د سياست سره د "شرعي" توري مختاړی ورسره يو ځای سو چي مطلق سياست په شرعي سياست باندي تبديل سو او مخکي ټول تعبيرونه او تعريفونه چي راغلي دي هغه د شرعي سياست لپاره دي نه د مطلق عرفي سياست لپاره ځکه په کومه معنی چي کفار او منحرف انسانان د سياست تفسير کوي په هغه معنی په سياست کي هيڅه ځانګړتيا او ګټه د بشريت لپاره نسته بلکي سر تر پايه بدبختي او تباهي ده ځکه په کفري او منحرف سياست کي د عدل او آمانتدارۍ په نوم هيڅ شی نسته تر څو د بشريت لپاره د ښه ژوند او سوکالۍ تضمين وکړي.
نو داسي ويلای سو چي يو عادل سياست دی چي هغه ته موږ شرعي سياست وايو او بل ظالم سياست دی چي هغه ته کفري يا منحرف سياست وايو.
د اصلي سياست سره ځکه موږ د شرعي لفظ ايږدو چي اصلي سياست د شريعت څخه بېل نه بلکي د شريعت نه جلا کېدونکی جزء دی او بېله سياسته اسلام کامل کېدلای نسي؛ ځکه شريعت بايد د انسان د ژوند پر ټولو برخو حاکم وي او حاکميت بېله سياسته هيڅه معنی نلري له همدې امله موږ وينو چي په اسلام کي حاکميت او حاکم ته ډېر اعتبار ورکول سوی دی لکه عثمان رضي الله عنه چي فرمايي: إن الله ليزع بالسلطان ما لا يزع بالقرآن.[شرح سنن أبي داود لعبدالمحسن العباد] يعني: الله پاک په باچا باندي داسي شيان دفع کوي چي په قرآن باندي يې نه دفع کوي.
يعني مسلمان باچا دومره مهم دی چي ډېری جرائم او تخلفات دده په ذريعه باندي د ټولني څخه ختميږي هغه چي په قرآن باندي نه ختميږي ځکه ډېر خلګ قرآن لولي او تلاوت يې کوي خو هيڅ ورڅخه نه متأثره کيږي سره ددې چي په قرآن کي د ګناه کوونکو او مجرمينو لپاره ډېري سزاګاني هم راغلي دي خو د مسلمان باچا له وېري ډېری خلګ د جرم څخه لاس اخلي دا ځکه چي مسلمان باچا مجرمينو ته عملا مجازات ورکوي له همدې امله په اسلامي نظام کي د جرمونو کچه ډېره ټيټه وي.

 اصلي سياسي څوک دی؟
اصلي سياسي هغه څوک دی چي مسلمان وي، ښکاره ثابت موقف ولري، د انساني ټولني په مصلحتونو او واقعي ښېرازيو باندي خبر وي، په رښتيني حاکميت باندي علم ولري، د سياسي فکر منبع يې شريعت او نبوي سيرت وي، پر اسلامي عدل او آمانتدارۍ باور ولري او د اسلامي حاکميت عملي کوونکی او غوښتونکی وي.

 منحرف سياسي څوک دی؟
منحرف سياسي هغه څوک دی چي د اصلي سياست څخه يې فاصله نيولې وي او سياست د دين څخه بېل بولي چي په معاصر فرهنګ کي ورته سيکولار وايي، سيکولرستان هغه خلګ دي چي د اصلي سياست څخه منحرف سويدي او دين د سياست څخه  بېل شی بولي له همدې امله په سيکولر نظام کي ډېر کارونه د اسلامي اصولو پر خلاف وي او ديني لارښووني او محدوديتونه پکښې د پامه غورځول سويوي.

 په مسلمانانو کي د سياسي انحراف پيل:
د کوم وخته څخه چي په مسلمانانو کي ديني پوهاوی کم سوی او اسلامي حاکميت له منځه تللی د هماغه وخت څخه په مسلمانانو کي سياسي انحراف هم پيدا سوی. په همدې سبب موږ وينو چي په اسلامي نړۍ کي ګڼي منحرفي ډلي پيدا سويدي او د سيکولرانو په شمول داسي غلط فکرونه پيدا سويدي چي د مسلمانانو د عقايدو او اعمالو خرابول يې لوی هدف دی چي تر ټولو لوی مصيبت د مسلمانانو د ذهن څخه د اسلامي حاکميت لوېدل دي ځکه په دنيوي ژوند کي د مسلمانانو پوره ښيرازي د يوه قوي اسلامي حاکميت سره تړلې ده نو چي اسلامي حاکميت له منځه ولاړی د مسلمانانو ښيرازي هم ورسره ختمه سوه.

 د سياسي انحراف تاوانونه: 
۱ -  سياسي انحراف ددې سبب جوړيږي چي انسان دي درواغ ووايي، خپل اصلي د انساني فطرت هويت دي پټ کړي، د خير څخه دي محروم سي او د شر لوري ته دي کش کړل سي.
۲ -  سياسي انحراف د دوست څخه دښمن او د دښمن څخه بادار جوړوي، سياسي خپلواکي د انسان څخه تښتوي او د غلامۍ په محدوديت کي يې بندي کوي.
۳ -  سياسي انحراف د انسان هوښياري او عقلانيت ورانوي او حيواني نفس د انسان پر زړه باندي حاکم کوي.
۴ -  سياسي انحراف انساني طبيعت وحشي کوي او په انسانانو کي د حيوانانو بې بندوباره نظام را مينځ ته کوي.
۵ -  سياسي انحراف د حاکمانو څخه وقار او ترحم پورته کوي او دوی په شيطاني عاداتو او فرعوني صفاتو باندي متصف کوي.
۶ -  سياسي انحراف ددې لامل جوړيږي چي انسان دي د هغه ذات څخه چي قادر مطلق دی ليري سي او نيمګړو بشري قدرتونو ته دي متمايل سي.
۷ - سياسي انحراف عموما د انسان څخه منفي ګرا جوړوي چي په نتيجه کي پر هيڅ مثبت باندي باور نلري او حقايق نه ويني.

۱۴۰۱/۰۸/۲۶

اتهام او تهمت هم د فکري جګړې يوه برخه ده:

يو هغه شی چي کفار يې په شعوري ډول د مسلمانانو پر ضد کاروي اتهام دی، کفار کوښښ کوي چي مسلمانان په ګڼو ناوړه نومونو او کارونو باندي متهم کړي او په يو ډول يې په ټولنه کي منفور او بدنام کړي لکه په هره زمانه کي چي کفارو د پيغمرانو سره همداسي کول؛ ځکه کفارو به پيغمبران په ليونيانو، ساحرانو او درواغجنانو باندي متهم کول.
زموږ د پيغمبر رسول الله صلی الله عليه وسلم سره هم کفارو همداسي کول او پورته نسبتونه به يې ورته کول همداسي دده مبارک پر ميرمني عائشې رضي الله عنها يې تور او اتهام ولګوی.
د رسول الله صلی الله عليه وسلم وروسته د هر خليفه سره همداسي سويدي چي کفارو يا منافقينو به په يو ناوړه کار باندي متهم کوی لکه روافضو چي پر ابوبکر او عمر رضي الله عنهما باندي اتهامات لګول او لکه خوارجو چي پر عثمان او علي رضي الله عنهما باندي اتهامات لګول آن تردې چي د اسلامي خلافتونو پر هر خليفه باندي د کفارو او د هغوی د ملګرو لخوا د تهمت لګولو کوښښ سوی دی.
ددې لپاره چي په مسلمانانو کي درځ او تفرقه پيدا سي کفارو دا کوښښ هم کړی چي په مسلمانانو کي پر يو بل د تهمت ويلو عادت حاکم کړي لکه د مدينې يهود چي تل به يې د انصارو او مهاجرينو یا د اوس او خزرج تر مينځ پر يو بل د اتهام او تور اور بلوي تر څو مسلمانان په خپل کي سره ونښلي او اختلافات يې تر مينځ پيدا سي.
د اندلس ښارونه چي اته قرنه يا اته سوه کاله د مسلمانانو تر حاکميت لاندي وه هغه وخت د مسلمانانو له لاسه ووتل چي مسلمانانو په خپل مينځ کي اختلافات پيدا کړه او د اختلافات لومړنی کرينټ د بې ځايه اتهاماتو او تورونو څخه شروع سو چي ځينو مسلمانانو به پر ځينو نورو لګول.
زموږ په زمانه کي چي په اسلامي هيوادونو کي د مسلمانانو تر مينځ اختلافات شتون لري او په سبب يې مسلمانان د هر ډول رکود او انحطاط سره مخامخ سويدي لومړنی سبب يې پر يو بل باندي بې ځايه اتهامات او تورونه دي چي د کفارو په لمسون يې مسلمانان په خپلو مينځونو کي پر يو بل باندي لګوي.
د داسي اتهاماتو پلان به ممکن د کفارو لخوا جوړ سوی وي چي په سيسټماټيک ډول په مسلمانانو کي عملي کيږي خو مسلمانان پدې باندي ملامت دي چي داسي اتهاماتو ته وده ورکوي او يا بېله کوم تحقيقه په اتهام پسې ځي او د اتهام پر اساس د خپل مسلمان ورور سره لانجه کوي.
په شريعت کي موږ پدې باندي امر سوي يو چي پر خپل مسلمان ورور هيڅ اتهام ونه لګوو، که د خپل مسلمان ورور څخه کوم منفي کار وينو يا يې څوک په اړه خبر راکوي موږ بايد پوره تحقيق او پلټنه وکړو وروسته يې په اړه فيصله وکړو آن تردې چي په آحاديثو کي راغلي دي: کله چي د خپل مسلمان ورور څخه کوم بد کار اورې هغه معذور و شمېره او د ځانه څخه د هغه لپاره 70 عذرونه پيدا کړه.
نو راځئ کفارو ته د فکرې جګړې پدغه برخه کي هم ماتي ورکړو او په خپل مينځ کي د اتهام او تور کلتور له مينځ يوسو او پر يو بل باندي هيڅ ډول بدګماني ونکړو.
ليكوال: مولوي نورالحق مظهري

۱۴۰۱/۰۸/۲۴

د خپلي ژبي د ټپ څخه مسلمانان وساتئ!

ژباړه: فضيل بن عياض وايي: ما د سفيان ثوري رحمه الله څخه واورېدل چي ويل يې: دا چي زه يو څوک په غښي و ولم ما ته ښه دی تر دې چي په ژبه يې و ولم ځکه د ژبه ويشتل نه خطا کيږي.
هدف دا دی چي د غشي ويشتل د خطا کېدلو د احتمال تر څنګ ظاهري ټپ يې ژر جوړيږي خو د ژبي ويشتل ددې تر څنګ چي نه خطا کيږي ټپ يې هم ژر نه جوړيږي او د تل لپاره پاتيږي.
نو کوښښ وکړئ چي په خپله ژبه څوک ټپي نکړئ او غيبت، درواغ بهتان په چا پسې و نه واياست او په خپله ژبه د مسلمان شيطنت او چغلګري ونکړئ همداسي مسلمان ته په خپله ژبه بده او ناروا خبره ونکړئ.
عن فضيل بن عياض، قال: سمعت سفيان الثوري، يقول: لأن أرمي رجلا بسهم، أحب إلى من أن أرميه بلساني؛ لأن رمي اللسان لا يخطئ.[التوبيخ والتنبيه للاصبهاني203]
مولوي نورالحق مظهري

۱۴۰۱/۰۸/۱۵

د لقمان حکيم ځيني نصيحتونه:

ژباړه: د حسن رحمه الله څخه روایت دی چي لقمان حکيم خپل زوی ته وويل:
۱ – زويه ما ډبره، وسپنه او هر دروند شی پورته کړی دی خو تر بد همسايه مي هيڅ شی دروند ندی ليدلی.
۲ - زويه ما د ډېرو تارخو خوند کتلی خو تر فقر مي هيڅ شی تريخ ندی ليدلی.
۳ – زويه د خپل ځان د ځايه څخه ناپوه سړی مه استوه که دي پوه سړی پيدا نکړ خپله د ځان نماينده ګي وکړه.
۴ – زويه د درواغو څخه ځان ساته ځکه هغه داسي خواږه دي لکه د مرغۍ غوښه چي ډېره لږ ده خاوند يې کبابوي.
۵ – ای زويه جنازو ته ورځه او ودونو ته مځه ځکه جنازې آخرت ستا په يادوي او ودونه تا په دنيا مشغول کوي.
۶ – ای زويه په ماړه نس ډوډې مه خوره چي سپي ته يې واچوې درته ښه ده تر دې چي په ماړه نس يې وخورې.
۷ – ای زويه مه داسي خوږ کيږه چي وخوړل سې او مه داسي تريخ کيږه چي  وغورځول سې.[شعب الايمان4548]
د پورته نصيحتونو څخه درسونه:
۱ – تل بايد انسان د ښه ګاونډي په طلب کي وسي او د بد ګاونډي د ګاونډيتوب څخه ځان وساتي.
۲ – انسان بايد د فقر سره مبارزه وکړي ځکه فقر پر انسان باندي ډېر سخت تماميږي.
۳ – هيڅ وخت دي انسان د ځان لپاره ناپوه نماينده او استازی نه ټاکي.
۴ – د درواغو څخه بايد سړی ځان وساتي ځکه د درواغو څخه هيڅ معتبر شی په لاس نه راځي.
۵ – د مسلمانانو په جنازو کي بايد سړی ګډون وکړي او د موسيقۍ په مراسمو کي ګډون ونکړي.
۶ – انسان دي پر ماړه نس ډوډې نه خوري ځکه پر ماړه نس ډوډې خوړل ډېر تاوانونه لري.
۷ – انسان بايد په اخلاقي لحاظ هميشه معتدل وي نه داسي نرم خويه وي چي خلګ يې بيخي په پام کي نه نيسي او نه هم داسي تند وي چي خلګ يې د ځانه څخه وشړي.
مولوي نورالحق مظهري

۱۴۰۱/۰۸/۱۱

په اداراتو کي د کار پرمختګ:

په اداراتو کي د پرمختګ لپاره د انډيواليزم ختمول مهم عنصر دی چي د عملي کولو او ښه اجراء لپاره يې يوه لاره داده چي که کوم مشر ادارې ته نوی راځي د هغه بل مشر په وخت کي ګمارل سوي کسان دي نه ايستوي چي پر ځای يې خپل ملګري وګماري بلکي د هماغه پخوانيو کسانو سره دي خدمت وکړي.
زه فکر کوم ځيني وختونه د مشرتابه لخوا ځيني تبدیلۍ د همدې لپاره کيږي چي ګمارل سوی کس يواځي بېله خپل ملګرو ادارې ته ولاړ سي او دده تر مخه چي په اداره کي کوم کسان مقرر سويدي د هغوی سره دی کار وکړي.
ددې کار لپاره څو ګټي دي:
۱ ـ منفي انډيوایزم به ختم سي او د کار محور به يواځي نظام وي نه سابقه روابط.
۲ ـ د ادارې کارونه به نه سره پاشل کيږي او د کاري خلاء او وقفې مخه به ونيول سي.
۳ ـ د دولتي وظيفې حيثيت به خوندي وي او د اضطرار او اضطرای مخه به ونيول سي.
۴ ـ کاري طرحي او پلانونه به پر نيمايي نه پاتيژي.
۵ ـ په وظيفه کي د نابلده کسانو د ګمارلو مخه به ونيول سي.
۶ ـ د ظرفيت لوړلو لپارع به بوديجوي ډېروالي ته اړتيا نه وي ځکه زاړه کسان ورکشاپونو او سيمينارونو ته اړتيا نلري.
مولوي نورالحق مظهري

په ټاکنه او ګمارنه کي خپلوي مکوئ!

د ابوبکر رضي الله عنه څخه روايت دی چي رسول الله صلی الله عليه وسلم وفرمايل: څوک چي د محبت له کبله خپل قريب(خپلوان) پر وظيفې وګماري پداسي حال کي چي تر ده بهتره پیدا کولای سي نو دی به د جنت بوی و نه ويني.
يعني کوم مشر چي د خپلوۍ په خاطر يو څوک پر وظيفه وګماري پداسي حال کي چي دی ددغي وظيفې لپاره تر هغه بل څوک بهتره او غوره پیدا کولای سي نو ددغه مشر څخه به بوی د جنت هم و نه مښلي.
عن ابي بکر رضي الله عنه ﺇﻧﻲ ﺳﻤﻌﺖ ﺭﺳﻮﻝ اﻟﻠﻪ ﺻﻠﻰ اﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﻳﻘﻮﻝ: ﻣﻦ ﻭﻟﻰ ﺫا ﻗﺮاﺑﺔ ﻣﺤﺎﺑﺎﺓ ﻭﻫﻮ ﻳﺠﺪ ﺧﻴﺮا ﻣﻨﻪ ﻟﻢ ﻳﺮﺡ ﺭاﺋﺤﺔ اﻟﺠﻨﺔ.[مسندالشاميين3572]
مولوي نورالحق مظهري

۱۴۰۱/۰۸/۱۰

په ټاکنو او ګمارنو کي ډېر دقت وکړئ!

ژباړه: د عبدالله بن عباس رضي الله عنه څخه روايت دی چي رسول الله صلی الله عليه وسلم وفرمايل: څوک چي د مسلمانانو څخه يو کار کوونکی وګماري پداسي حال کي چي دی پدې خبر وي چي په مسلمانانو تر دغه کس غوره او د الله په کتاب او د پيغمبر په سنت پوه سته نو يقينا دغه(مشر) سړي د الله، رسول او ټولو مسلمانانو سره خيانت وکړ.
يعني چي کوم مشر پر وظيفه باندي يو څوک وګماري پداسي حال کي چي په اسلامي ټولنه کي دی تر دغه کس پوهان خلګ پيژني خو نه يې ګماري بلکي ددغه کس د نسبي ناپوهۍ سره سره وظيفه ورکوي نو یقينا چي دغه مشر د الله، رسول او ټولو مسلمانانو سره خيانت وکړ.
ﻋﻦ اﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺭﺿﻲ اﻟﻠﻪ ﻋﻨﻬﻤﺎ ﻋﻦ ﺭﺳﻮﻝ اﻟﻠﻪ ﺻﻠﻰ اﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺳﻠﻢ: ﻣﻦ اﺳﺘﻌﻤﻞ ﻋﺎﻣﻼ ﻣﻦ اﻟﻤﺴﻠﻤﻴﻦ ﻭﻫﻮ ﻳﻌﻠﻢ ﺃﻥ ﻓﻴﻬﻢ ﺃﻭﻟﻰ ﺑﺬﻟﻚ ﻣﻨﻪ ﻭﺃﻋﻠﻢ ﺑﻜﺘﺎﺏ اﻟﻠﻪ ﻭﺳﻨﺔ ﻧﺒﻴﻪ ﻓﻘﺪ ﺧﺎﻥ اﻟﻠﻪ ﻭﺭﺳﻮﻟﻪ ﻭﺟﻤﻴﻊ اﻟﻤﺴﻠﻤﻴﻦ. [السنن الكبرى للبيهقي20364]
مولوي نورالحق مظهري

د دولت او ملت تر مينځ د باور او همکارۍ پل:

د ملکي خدماتو عرضه کول د دولت او ملت تر مينځ د باور او همکارۍ مهم پل دی ځکه نو بايد د ملکي خدماتو په وړاندي کولو کي د ډېر جديت څخه کار واخيستل سي او هر مربوطه مسئول د ملکي خدماتو په وړاندي کولو ځان مکلف وبولي او د خپل لائحه وظائف او طرزالعمل له مخي د ملکي خدماتو په وړاندي کولو کي ډېر جدي او چټک وسي.
په مجموع کي ټول مسئولين په خاصه توګه بيا لوړپوړي مسئولين بايد اجازه ور نکړي چي د ملکي خدماتو وړاندي کول په ټپه ودريږي او يا ټکنی سي.
مولوي نورالحق مظهري