ژباړه: ابو زيد ويلي دي: د اتو نفرو که سپکاوی وسو ملامتيا يې خپله پر دوی ده: څوک چي د يو قوم دسترخان ته راځي پداسي حال کي چي دی نه وي ورته دعوت سوی، څوک چي په کور کي د ننه د کور پر خاوند امرونه کوي، څوک چي د دوو نفرو په خبرو کي ځان اچوي او دوی په خپلو خبرو کي داخل کړی نه وي، څوک چي د باچا سپکاوی کوي، څوک چي په داسي مجلس کي کښيني چي دی يې اهل نه وي، څوک چي داسي چا ته خبري کوي چي هغه يې نه ورڅخه اوري، څوک چي د نا اهلو کسانو څخه د ښه کارونو اميد کوي او څوک چي د خپل دښمن څخه د خير غوښتنه کوي.
که غواړی په خپله د ځان سپکاوي ته لاره آواره نکړی نو لاندي اته کارونه مکوئ:
۱ – بېله دعوته د چا ميلمستيا ته مه ځئ.
۲ – د بل چا په کور کي د کور پر خاوند امرونه مکوئ.
۳ – دوه نفره چي خبري سره کوي بېله ددوی د غوښتني څخه تاسو يې ځانونه مابين ته مه ور اچوئ.
۴ – د باچا او حاکم سپکاوی مکوئ.
۵ – په داسي مجلس کي چي ستاسي لپاره جوړ نه وي مه کښېنئ.
۶ – داسي چا ته خبري مکوئ چي هغه غوږ ورباندي نه نيسي.
۷ – د نا اهله انسانانو څخه د ښه کارونو اميد مکوئ.
۸ – د دښمن څخه د خير غوښتنه مکوئ.
أَبُو زَيْدٍ؛ قَالَ: ثَمَانِيَةٌ مِنَ النَّاسِ إِنْ أُهِينُوا؛ فَاللَّوْمُ عَلَيْهِمْ: مَنْ أَتَى مَائِدَةَ قَوْمٍ وَلَمْ يُدْعَ إِلَيْهَا، وَالْمُتآِمرُ عَلَى رَبِّ الْبَيْتِ فِي بَيْتِهِ، وَالدَّاخِلِ بَيْنَ اثْنَيْنِ فِي حَدِيثِهِمَا وَلَمْ يُدْخِلَاهُ، وَالْمُسْتَخِفُّ بِالسُّلْطَانِ، وَالْجَالِسُ مَجْلِسًا لَيْسَ لَهُ بِأَهْلٍ، وَالْمُقْبِلُ بِحَدِيثِهِ عَلَى من لا يمسع مِنْهُ، وَرَاجِيَ الْعُرْفُ مِنَ اللِّئَامِ، وطالب الخير من أعدائه.[المجالسة وجواهرالعلم۱۸۵۴]
مولوي نورالحق مظهري
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر