وايي: يوه ورځ امير بشير الشهابي خپل خادم ته وويل: بانجڼ ته مي اشتهاء سوېده.
خادم ورته وويل: الله دي بانجڼ ستا لپاره مبارک کړي زما مشره! بانجڼ خو د ټولو خوړو سردار دی، بې وازګو غوښه ده او بې اغزيو کب دی، بانجڼ هم پوخ خوړل کيږي او هم کباب.
امير ورته وويل: ما څو ورځي مخکي وخوړی زما معده يې په درد کړه.
خادم ورته وويل: د الله لعنت دي وي پر بانجڼ؛ ډېر دروند، سخت او بادک خواړه دي.
امير ورته وويل: په غم سې! ته څنګه په يو وخت کي د يوه شي هم ستاينه کوې هم غندنه؟
خادم ورته وويل: زه د امير خادم يم د بانحڼ خادم نه يم؛ چي کله امير ما ته ووايي: ښه. زه هم وايم: ښه. او چي کله امير ما ته ووايي: يا. زه هم وايم: يا.[جریدة الدستور]
عبرت: هيڅوخت د مشرانو سره د بانجڼ پر کلتور مه ځئ او ددوی سره پر هري خبري سر مه ښوروئ بلکي نيکه مشوره ورکړئ او ښه کارونو ته يې پام ور واړوئ؛ ځکه نيک مشاور هغه دی چي د خپل مشر نيمګړتياوي ورته په ګوته کړي او په ښه کارونو کي ورته نيکه مشوره ورکړي.
مولوي نورالحق مظهري
د ديني علومو مدرس، څېړونکی او آزاد ليکوال
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر