سياسي فساد دېته وايي چي د حاکميت په ډګر کي نظامونه فاسد سي او يا د نظامونو د واکمنۍ په اړه د خلګو فکرونه منحرف سي.
کله چي په نظامونو کي مشران، د نظام غړي، د ګوندونو رهبران او په عموم کي چارواکي د حکومتولۍ په ميدان کي په فساد اخته سي او د نظام پرمخ بيول يې د اسلامي اصولو سره برابر نه وي دلته موږ ويلای سو چي دغه نظامونه په سياسي فساد اخته دي؛ د بېلګي په ډول: ددې پر ځای چي په نظام کي د الله تعالی له لوري خلافت، د الله تعالی د دين ساتل او نشرول، د انساني ټولني خدمت په پام کي ونيول سي د نورو شيانو لپاره حکومتولي کيږي د مثال په ډول: د ځينو خلګو شخصي ګټي په پام کي نيول کيږي، د کفري هيوادونو د پاليسۍ مراعات کيږي، د انسانانو حريت او آزادي ورڅخه سلبيږي او په انساني ټولنه کي ترپګنۍ او دښمنۍ ته خلګ هڅول كيږي.
همداسي په خلګو کي د اسلامي حاکميت خلاف فکر پيدا کول هم د سياسي فساد يوه برخه ده او دا ځکه ډېره خطرناکه ده چي پر مځکه د الله تعالی د نظام د حاکميت مخه نيسي چي په نتيجه کي پر انساني ټولني کافران يا فاسقان حاکمان مسلط کيږي او په تدريجي ډول د الله تعالی له لوري را استول سوی دين د خلګو د ژوند څخه بېګانه کيږي.
د سياسي فساد څو بېلګي:
۱ – حاکميت او نظام د شريعت څخه بېل ګڼل.
۲ – په حاکميت کي استبداد او بې عدالتي.
۳ – په حکومتولۍ کي د اشتراکيت يا سوسياليزم نظريه.
۴ – په حکومتولۍ کي د آزاد بازار يا کاپيټاليزم نظريه.
۵ – په نظام کي د دين عدم خودکفايۍ نظريه.
۶ – په نظام کي د اسلامي اصولو څخه بهر ګونديز يا شخصي انحصار.
۷ – د عامو ټولټاکنو له لاري د نظام جوړول او چلول.
۸ – نا اهل کس ته د وظيفې سپارل.
۹ – خلګ او نظام د يو بل په مقابل کي درېدل.
۱۱ – او هر هغه عمل چي اسلامي حاکميت ټکنی يا معطل کوي.
دوام لري...
مولوي نورالحق مظهري
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر