يو ډول هغه دي چي حق ورڅخه ورک وي خو د حق پسې ګرځي هر چيري يې چي پيدا کړي تابع يې جوړيږي او مني يې لکه هغه کافران چي د اسلام دعوت ورته نه وي رسېدلی کله چي دعوت ورته ورسيږي دستي يې قبول کړي او اسلام راوړي يا په مسلمانانو کي هغه ګناهکار او سر ناخلاصي خلګ چي د ناپوهۍ له کبله يې لاره ورکه کړېوي خو کله چي يې څوک د تقوی او پر هيزګارۍ لاري ته دعوت کړي دستي يې دعوت قبول کړي او ځان پر لاره باندي برابر کړي.
بل ډول هغه اهل باطل دي چي د حق په وړاندي مقابله کوي اوس نو يا حق ورته معلوم وي خو د تعصب او حسد له وجهي حق ته غاړه نه ايږدي لکه د رسول الله صلی الله عليه وسلم په زمانه کي د مکې ځيني قريش يا يهود چي حق ورته پوره معلوم وو خو د حسد او تعصب له کبله يې انکار ورڅخه کوی او يا په باطل کي دومره غوټه سوي وي چي د حق خبره يې بيخي زړه ته نه تېريږي لکه په هره زمانه کي اهل هوی، بدعتيان او خوارج چي خپل ټول کړه وړه حق بولي او د ځان په وړاندي د هيچا پر دليل غوږ نه نيسي ځکه چي دوی د حق غوښتونکي نه دي بلکي د ځان غوښتونکي دي په داسي حال کي چي دوی هم پر حق برابر نه دي او له بده مرغه چي خپلي ټولي کړني د دين په نوم ترسره کوي.
مولوي نورالحق مظهري
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر